คือจากที่ผมได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งแล้วมันมีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมค้างคาใจอยู่เรื่องหนึ่งนะครับคือเมื่อปีพ.ศ.2543 ที่กองกำลังกระเหรี่ยงพุทธ ถูกกองกำลังทหารพม่าเข้าตีที่ดินแดนไกล้กับชายแดนไทยน่ะครับ ในหนังสือว่าไว้ว่าพวกกระเหรี่ยงพุทธ ไว้เนื้อเชื่อใจทหารไทยและหวังเป็นที่พึ่งยามสุดท้ายและหวังจะได้รับการปราณีจากทหารไทยให้ช่วยรับผู้อพยพจากภัยสงครามหนีตายเข้ามาพำนักในประเทศไทย แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อกองกำลังกระเหรี่ยงโดนโจมตีจากชายแดนประเทศไทยโดยทหารไทยได้ปล่อยให้ทหารพม่าเข้ามาทางด้านหลังฐานที่ติดกับชายแดนไทยและเข้าโจมตีประชาชนชาวเกรี่ยงจนบาดเจ็บล้มตาย แถมทางการไทยก็ปิดด่านไม่ยอมให้กระเหรี่ยงอพยพเข้าชายแดนไทย ทำให้ทางกระเหรี่ยงพุทธต้องวางกับระเบิดไกล้กับชายแดนไทย และได้แจ้งบอกกับทหารไทยแล้วว่าได้ทำการฝังระเบิดไว้ตรงพื้นที่ตรงนั้นไม่ควรให้ทหารไทยล่วงเข้ามาในเขตที่ฝังกับระเบิดดักทหารพม่าได้ ซึ่งก็มีทหารไทยพลาดท่าไปเหยียบกับระเบิดเสียชีวิตถึง8 นาย และทางทหารไทยก็ได้ใช้กำลังทหารเข้าตรึงชายแดนแล้วใช้ปืนใหญ่ยิงถล่มฐานที่มั่นของกระเหรี่ยงพุทธจนเป็นเหตุให้ชาวกระเหรี่ยงเสียชีวิตบนฐานที่มั่นซึ่งล้วนแต่เป็นประชาชนไม่ใช่ทหารมากกว่า 300 คน
จากเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ผมอยากทราบว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าครับซึ่งเหตุการณ์ทั้งหมดนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่กลุ่มนักรบก๊อตอามี่เข้ายึดโรงพยาบาลราชบุรีเพื่อเรียกร้องให้ทหารไทยยุติการโจมตีกระเหรี่ยงและช่วยเหลือกระเหรี่ยงที่หนีภัยสงครามให้เข้ามาพำนักในเขตไทยด้วย
ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ผมอยากทราบเหตุผลหน่อยน่ะครับว่า เป็นเพราะอะไรครับไทยถึงใช้ปืนใหญ่โจมตีฐานกระเหรี่ยงKNU ที่เนินกะล่าปลอร์ ด้วยครับทั้งๆที่มีแต่ผู้อพยพทั้งนั้น แล้วไทยได้ช่วยเหลือพม่าหรือเปล่าครับในการรบครั้งนั้นเพราะเท่าที่ทราบจากหนังสือเค้าบอกว่า พอทหารไทยหยุดยิงปืนใหญ่ทหารพม่าก็ยกกำลังเข้าโจมตีซ้ำเหมือนรู้กัน และไม่ใช่ยิงแค่ครั้งเดียว แต่ยิงตลอดทั้งวันพอกลางคืนก็หยุดและก็ยิงตอนรุ่งเช้า ทำไมทหารไทยเราถึงต้องทำถึงขนาดนั้นครับ และไทยมีผลประโยชน์ได้เสียอะไรกับเหตุการณ์นี้หรือไม่ครับ
ป.ล.ผมไม่อยากเชื่อหนังสือร้อยเปอร์เซ็นต์น่ะครับกลัวเค้าจะใส่ร้ายทหารเรามากเกินไปแล้วผมก็ไม่คาดคิดว่าทหารเราจะโหดร้ายขนาดนั้นเหมือนในหนังสือเค้าบอก เลยถามพวกพี่ๆนะครับว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าแล้วเกิดจากสาเหตุอะไรครับถึงได้ยำเค้าเละเทะขนาดนั้น เพราะผมเชื่อว่าพี่ๆหลายท่านคงได้รับรู้กับเหตุการณ์ในปี43 มาแล้วทั้งนั้นครับ ขอบคุณมากครับที่ให้ความกระจ่างล่วงหน้า
เรื่องบางเรื่องพูดในที่นี้ก็ไม่ดี เพราะบางอย่างคือความมั่นคงของประเทศชาติ
แต่เรียนให้คุณทราบไว้สักข้อเพราะผมเคยอยู่สวนผึ้งในช่วงนั้นพอดี
กะเหรี่ยงสร้างปัญหาให้กับเราเยอะบางครั้งเราก็ปวดหัวมากกว่าการที่เราไปปะทะกับทหารพม่าสะอีก
องค์กรระหว่างประเทศบางองค์แทรกแซงตลอดหากเราใช้มาตรการจัดการ
ในเขตอำเภอสวนผึ้งช่วงนั้นเราก็มีค่ายอพยพของกะเหรี่ยงสร้างปัญหาไม่ได้หยุดหย่อนถามคนแถวสวนผึ้ง ต.ผาปก ดูได้ช่วงที่ทางยังเป็นลูกรังอยู่ กะเหรี่ยงเข้ามาปล้น จี้อยู่เป็นประจำแนวชายแดนมีแต่กับระเบิด แถมหน้าแล้งที่ไรปะทะพม่าอพยพข้ามมาค่ายทุกที สร้างปัญหาให้เราตลอด
นายพลโบเมี๊ยะ เสียชีวิตในวัย79ปีไปตั้งแต่ปี 2006 แล้วครับ