ตอนนี้เรามี สถาบันเทคโนโลยีป้องกันประเทศ (สทป.) เป็นองค์การมหาชน โดยคณะรัฐมนตรีได้มีมติอนุมัติในหลักการ เมื่อ 27 พ.ย. 2550 ทำให้ สทป. เป็นหน่วยงานแรกของ กห. ที่มีการดำเนินการแบบองค์การมหาชน มีหน้าที่ดำเนินการวิจัยโครงการวิจัยขนาดใหญ่ด้านยุทโธปกรณ์ที่ต้องใช้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีชั้นสูงทำการวิจัย และพัฒนาจากระดับที่มีองค์ความรู้อยู่แล้ว ไปยังระดับที่ซับซ้อนขึ้น โดยใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ทั้งบุคลากรและเครื่องจักรอุปกรณ์ของ กห. ร่วมกับหน่วยงานวิจัยต่างๆ สถาบันการศึกษา และภาค(เอกชน/อุตสาหกรรม) ตลอดจนรับถ่ายทอดเทคโนโลยีจากบริษัทผู้ผลิต ทำการพัฒนาต้นแบบยุทโธปกรณ์และแบบอุตสาหกรรม เพื่อใช้ในการผลิตยุทโธปกรณ์ตามความต้องการของเหล่าทัพ

และบริษัท ท่าอากาศยานไทย จำกัด (มหาชน)  กล่าวว่า ในการประชุมคณะกรรมการครั้งล่าสุด รับทราบการใช้ประโยชน์ท่าอากาศยานดอนเมือง ในอนาคต ประกอบด้วย  โครงการศูนย์ซ่อมบำรุงอากาศยานแบบครบวงจร

ในความคิดส่วนตัวกระผมแล้วไม่น่าจะยากครับ เพียงแต่จะเริ่มอย่างไรและมีโครงสร้างของแผนอย่างไรเท่านั้น การไปขอร่วมลงทุนกับสวีเดนโดยไม่มีอะไรในกระเป๋า ผมว่าเขาคงไม่อยากสังฆกรรมด้วย คือ ไม่มีโนว์ฮาวเลย จะขอผลิตร่วม เขาคงให้เราทำแต่เบาะ หม้อน้ำและซีลยางเท่านั้น

ผมว่าแนวทางของอิสราเอลและสิงคโปร์นั้นเป็นแนวคิดที่น่าสนใจครับ ตามแนวทางการพัฒนาดังนี้

1.มีขีดความสามารถในการซ่อมบำรุงได้เองก่อน คือ ซ่อมบำรุงได้มากขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งเกือบๆ100%

2.เริ่มให้มีการซ่อมแบบก้าวหน้า คือ ผลิตชิ้นส่วนซ่อม หรือผลิตองค์ประกอบทดแทนบางชิ้นได้ ค่อยๆขยายไปเรื่อยๆ เช่น เครื่องระบบการเดินอากาศในห้องนักบิน ชิ้นส่วนลำตัวอากาศยานบางชิ้น ถังน้ำมันอะไหล่ ชิ้นส่วนประกอบทั่วๆไป

3.การพัฒนาความสามารถในการผลิตในขั้นต้น โดยเริ่มการผลิตชิ้นส่วนหลักที่ง่ายๆก่อน เช่น อุปกรณ์การเดินอากาศในห้องนักบิน ฮาร์ทแวร์ที่เป็นส่วนประกอบของระบบสนับสนุน ระบบโปรแกรมการบิน/การตรวจการณ์/การใช้อาวุธ พัฒนาอาวุธและระบบบางแบบติดตั้งใช้งานเอง 

4.พัฒนาขีดความสามารถในการผลิตในขั้นกลาง เริ่มผลิตใช้งานชิ้นส่วนหลักครบชิ้น ลำตัวอากาศยานชิ้นส่วนหลัก โปรแกรมการบินแบบก้าวหน้าที่โดดเด่นต่างออกไปจากบริษัทเดิม 

5.พัฒนาความสามารถในการผลิตในขั้นสูง เริ่มดัดแปลงลำตัวอากาศยานเพื่อเพิ่มขีดความสามารถได้ ผลิตระบบอาวุธ/ระบบในภารกิจต่างใช้เอง  ฮาร์ทแวร์ที่เป็นส่วนประกอบของระบบส่วนใหญ่ผลิตเองได้(ข้อเท็จจริงประการหนึ่ง คือ เราไม่สามารถผลิตได้ทุกชิ้นส่วน หรือในทุกระบบ ประเทศผู้ผลิตเองยังใช้เครื่องยนต์ของสหรัฐฯ ดังนั้นการกำหนดทิศทางการพัฒนาจึงสำคัญอย่างมาก)

6.การพร้อมเป็นหนึ่งในประเทศที่ผลิตอากาศยาน ออกแบบได้เอง สร้างแนวคิดการออกแบบใช้งานเอง นำเข้าระบบที่ไม่มีความสำคัญมาก

ก่อนตายกระผมอยากเห็นกริพเพนซักสี่ฝูงครบๆพร้อมรบสูงๆ กับเครื่องไฟเตอร์สเตลท์ที่เราผลิตและออกแบบร่วมกับญี่ปุ่น(อย่าบอกว่าไม่ได้นะครับ)ซักสามฝูง มี ฮ.ที่ออกแบบและผลิตเองใช้ในสามเหล่าทัพและกระทรวงอื่นๆซัก สี่ห้าร้อยลำ หวังว่าคงทันได้เห็นนะครับ

ด้วยความเคารพและขอบคุณสำหรับกระทู้ที่ให้โอกาสบริหารความคิดครับ

อ๊อดๆๆๆๆๆ...............

ท่าน คห1..ผิดกฎฮับ(ล้อเล่นนะ)

คือ อยากให้ช่วยเสนอว่าจะทำได้ด้วยวิธีใดครับ...

"ไม่ได้ถามว่า"..."ทำได้หรือไม่"

คำตอบของท่าน คห1คือ คำตอบของคำถามที่ว่า  ทำได้หรือไม่......

แต่..............

ผมถามว่า  "จะทำได้ด้วยวิธีใด  อย่างไร"

แต่ก็ขอบคุณที่ตอบครับ......รถไฟรางคู่...........ความจริงก็ดีนะ

จะดีมากๆเลย ถ้า

1.ทำได้แบบเดินทางได้ทั่วกรุงเทพและ

2.เดินทางไปได้ทุกจังหวัดในประเทศ

ทำได้แน่ครับ และ SAAB ก็ยอมมอบ ซอร์สโค้ด ให้เราสามารถที่จะพัฒนาต่อได้ แต่ทั้งนี้ เราก็ต้องลงทุนเม็ดเงินจำนวนหนึ่งซึ่งก็ต้องมีมากพอสงควร วิธีที่ดีที่สุดคือ

1.ส่งเสริมให้มีการตั้งโรงงานซ่อมบำรุงและผลิตชิ้นส่วนหรือประกอบในประเทศทั้งเพื่อการตลาดกองทัพอากาศต่างประเทศและส่งกองทัพอากาศ

2.จัดให้เอกชนภายในประเทศเข้ามาร่วมกับ SAAB ในการลงทุนโดยรัฐบาลเป็นผู้สนับสนุน

3.ทั้งนี้หากยังไม่สามารถหรือมีความพร้อมในการประกอบเครื่องในประเทศได้ให้เริ่มต้นที่โรงงานซ่อมบำรุงก่อนเป็นอันดับแรกแล้วค่อยเพิ่มการผลิตชิ้นส่วนย่อยในลำดับต่อมา

ความเห็นส่วนตัวครับ