ปัญหาอยู่ที่งบประมาณบวกกับวิสัยทัศน์ของผู้ใหญ่มากกว่าครับ ศักยภาพเราถ้าจะทำก็ทำได้ ดูอย่างไต้หวันเขาก็ผลิตเอง หลายรุ่นด้วย ทั้งพื่นสู่อากาศ sky bow I,II,III พิสัยไกล้-กลาง และอากาศสู่อากาศเขาก็ทำได้ โดยอาศัยพื้นฐานการพัฒนาจากของที่มีอยู่ อย่างไซด์ไวด์เดอร์ แพรทริออท

ถ้าจะผลิตก็ผลิตได้นะครับ  มันขาดอยู่แค่ เงิน กับอีกอย่างนึงที่มีปัญหากันตลอดก็คือโกงกัน

ผมว่าควรผลิตปืนเล็กยาวด้วยนะ

ต้องยอมรับว่า ประเทศเรา มีวิศวกร นักวิทยาศาสตร์ ทั้งสาขาคณิตศาสตร์ เคมี ฟิสิกส์ ที่เก่งๆ น้อยมาก หรือไม่มีเลย หรือถ้ามี ก็คงไปทำงานที่ประเทศที่เค้าส่งเสริมวิทยาศาสตร์ครับ และต้องยอทรับความจริงว่า เยาวชนของเรา อ่อนด้านวิทยาศาสตร์มาแต่ไหนแต่ไร คณิตศาสตร์ อ่อนมาก ฟิสิกส์ ไม่ต้องพูดถึง และการเป็นนักวิทยาศาสตร์บ้านเรา ส่วนใหญ่จะไส้แห้งครับ เป็นวิศวกรก็ยังโอเคอยู่ มีงานเรื่อยๆ แต่ถ้าเป็นนักวิทยาศาสตร์บ้านเรา ทำวิจัยทฤษฎีต่างๆมากมาย แต่ส่วนใหญ่ไม่ได้รับการสนับสนุนครับ บ้านเราก็เลยอ่อนมาก เรื่องวิทยาศาสตร์ทฤษฎี  ต้องยอมรับความจริงครับ ว่าไอคิวของคนไทยส่วนใหญ่คิดวิเคราะห์อะไรที่เป็นคณิตศาสตร์ แคลคูลัสขั้นสูง ฟูเรียร์ ลาปลาส อะไรแบบนี้ ยากมากสำหรับคนไทย ผมเองจบวิดวะไฟฟ้าสื่อสาร จึงรู้ครับ ว่าปัญหาคืออะไร โดยส่วนตัวผมชอบฟิสิกส์ และแคลคูลัส และเรียนได้ค่อนข้างดีกับวิชาจำพวกนี้ แต่เพื่อนๆส่วนใหญ่ ซัด D ตลอด และเป็นเหมือนกันทุกมหาวิทยาลัย ไม่ว่าจะมีชื่อเสียงหรือไม่ ผมจึงฟันธงได้ว่า ยากครับ เพราะเทคโนโลยีด้านอิเล็กทรอนิกส์ของประเทศเรา ก็จำกัดอยู่แค่การไปเดินบ้านหม้อครับ  และบ้านหม้อ ไม่มีชุดKIT ระบบนำวิถีของจรวด มาให้บัดกรีเล่นครับ ^^ นี้คือความจริง

การศึกษาไทยเน้นปริมาณไม่เน้นคุณภาพ ไม่มุ่งเน้นสร้างนักวิจัย นักวิทยาศาสตร์ ที่สามารถใช้งานได้จริง รวมถึงด้านช่างเทคนิคต่างๆ แต่กลับมีการสอนสายสังคมมากจนเกินความสมดุล การปฏิรูปการศึกษาล้มเหลวไม่เป็นท่า มีการลองผิดลองถูกกับเด็กไทย ทุกวันนี้ก็ยังหาขอยุติไม่ได้ ผมเองก็เป็นผลผลิตของปฏิรูปการศึกษารอบแรก รุ่นหนูทดลอง

มนุษย์เป็นสายพันธุ์เดียวกัน ทุกเชื้อชาติ โดยรวมไม่น่ามีสติปัญญามากกว่ากัน

เรื่องจรวดผมอ่านในเวบนี้ก็มีข่าวว่ากำลังพัฒนาอยู่ ครับ

กำลังจะผลิตนะครับถ้าข้อมูลผมไม่ผิดพลาด จะอยู่ในโครงการจรวดเพื่อมความมั่นคงโดยพัฒนาต่อยอดมาจาก WS-1B ของจีน

1.การพัฒนาเครื่องยิงจรวดหลายลำกล้องขนาดต่างๆ

2.อาวุธปล่อยนำวิถีร่อนเครื่องยนตร์ Turbojet นำวิถีด้วย GPSระยะยิงราว 300กิโลเมตร ตามข้อกำหนด ของ MTCR

(Missile Technology Control Regime)

เครดิตรูปภาพ www.bloggang.com

ลองเข้าไปดูในกระทู้ปักหมุด จรวดเพื่อความมั่นคง

อันนี้เป็นตัวอย่างหัวข้องานวิจัยของ DTI ที่กำลังวิจัยอยู่นะครับ

1.การผลิตยางอะคริโลไนไตรล์บิวทาไดอีนเพื่อใช้เป็นฉนวนกันความร้อนของมอเตอร์จรวด

2.เทคโนโลยีการผลิตชิ้นส่วน Rocket Motor Case โดยวิธีการ Flow Forming

เข้าไปชมได้ที่http://www.dti.or.th

เครดิตข้อมูลรูปภาพจรวดของ ปากีสถาน จากกระทู้ปักหมุด จรวดเพื่อความมั่นคง วันที่ : 2009-02-22 06:12:38 วันที่ 2009-02-22 06:20:47

โดยคุณ โดยคุณ : TOP SECRET

จรวดร่อน นำวิถี   RAAD   ของ ปากีสถาน  ระยะยิงไกล 350 กิโลเมตร

ติดตั้งอยู่กับ MIRAGE 3 / MIRAGE 3V / JF-17 THUNDER

มีลักษณะคล้ายๆกับ  KEPD-350  / STORM SHADOW ( SCALP-EG ) และ AGM-158 JASSM

นับเป็นความสำเร็จอีกก้าวหนึ่ง ของ กองทัพอากาศ ปากีสถาน

โดยคุณ : TOP SECRET

Babur Cruise Missile/Hatf VII

จรวดนำวิถี พื้น-สู่-พื้น ของ ปากีสถาน  เปรียบเทียบ ได้กับ BGM-109 TOMAHAWK  ของ อเมริกา

   อนาคต จะดัดแปลงให้ติดตั้ง กับเรือดำน้ำ U-214  ได้

 จรวดใช้เครื่องยนต์ Turbofan (solid-fuel booster rocket during launch)

 ระยะยิง  700  กิโลเมตร ( 435 ไมล์ )

 ระบบนำวิถี   GPS, TERCOM , DSMAC, INS

ความเร็ว  880 กิโลเมตร/ชั่วโมง หรือ  0.8 มัค

โดยคุณ : TOP SECRET

ขออณุญาติท่านเจ้าของโพสด้วยนะครับที่ผมนำมาลง

ถ้าอยากเห็นภาพหรือข้อมูลเพิ่มเติมคงต้องรอท่าน เสือใหญ่ ครับ

ส่วนตัวไม่ได้เรียนคณะวิทยาศาสตร์โดยตรงแต่คณะอยู่ใกล้กัน เพื่อนที่เรียนที่นั่นก็เก่งและตั้งใจเรียนกันดีครับ เพราะกว่าจะสอบเข้ามาได้ก้เหนื่อยกันแทบตาย

แต่ได้ยินว่าเวลาทำงาน ก็มีปัญหาบ้าง เนื่องจากปัจจุบันงานวิจัยยังเป็นสิ่งที่ไม่ค่อยได้รับความสำคัญเท่าไร ... คงต้องให้กำลังใจกับเยาวชนรุ่นใหม่ครับ

มีน้องๆ เยาวชน ที่เก่งๆอีกมากมาย ที่สนใจมาเข้าค่ายวิทยาศาสตร์ เท่าที่เคยพูดคุยก็เก่งและมีใจรักทางด้านวิทยาศาสตร์กันจริงๆ ... รอดูผลงานเยาวขนรุ่นใหม่ครับ

ภาพโครงการจรวดเพื่อความมั่นคง

เครดิต

ThaiArmedForce.com

เมื่อก่อนคิดว่าขาดเลยทำไม่ได้เห้นโครงการต่างเเล้ว ปัญหาอยู่ที่วิสัยทัศน์ของผู้นำมากกว่าถ้าบริหารดีๆเรื่องงบคงไม่ใช่ปัญหาใหญ่

ส่วนเรื่องวิจัยอาจจะน้อยเมื่อเทียบกับต่างประเทศ เเต่อาจารย์ที่จบด็อกเตอร์หลายท่าน ก็จบมาได้เพราะนักศึกป .ตรี(เอางานมาให้เด็กทำเเล้วเอาไปส่งเป็นของตัวเองอีกที)ดังนั้เชื่อว่าคนไทยเก่งพอ

      ปัญจึงตกอยู่กับผู้บริหารว่าจะทำจริงหรือเปล่าเเค่นั้น

               (ผมรักกองทัพไทยนะอย่าหาว่าผมใส่ร้ายผมพูดตามที่เห็น ไม่อยากให้กองพัทเหมือนลูกโปรงสวยดีลอบไปลอยมา ค้างในมีเเต่ลม)

เรื่องนี้พูดกันบ่อยมาก และก็ยังมีความเช้าใจกันผิดว่าเป็นความไม่เอาใหนของกองทัพที่ไม่ผลิตอาวุธเอง

แต่จริงๆไม่ใช่หน้าที่ของกองทัพที่จะทำอาวุธใช้เอง กองทัพมีหน้าที่ใช้อาวุธ แม้ว่าในกลาโหม และในกองทัพไทย

จะมีการผลิตอยู่บ้างก็เป็นการดำเนินการที่ยากลำบากอย่างยิ่ง ทั้งในเรื่องต้นทุน กฎหมายและการบริหารจัดการ

ความคล่องตัวในการหาตลาด การปรับเปลี่ยนการผลิต การวิจัย ฯลฯ ประเทศที่พัฒนาแล้วทุกประเทศต้องอาศัยอุตสาหกรรมเอกชน หรือปรับรูปแบบองค์กรของรัฐบาลในการดำเนินการโดยไม่ใช้กองทัพทั้งนั้น แม้กระทั่งประเทศคอมมิวนิสต์แบบจีน ผมเขียนมาในที่นี้หลายครั้งแล้วว่าการผลิตอาวุธให้ใช้ในประเทศอย่างเดียวทำไม่ได้เพราะจำนวนน้อยมาก จะขาดทุนจนต้องเลิกทำในเวลาสั้นๆ อาจจะพอเสมอตัวหรือขาดทุนน้อยหน่อยในเรื่องกระสุนปืนขนาดเล็กที่ใช้ในประเทศมากหน่อย ถ้าเป็นอย่างอื่นรับรองขาดทุน ถ้าคิดค่าราคาโรงงาน ค่าวิจัย เงินเดือน เบี้ยเลี้ยง ซึ่งต้องรวมเป็นต้นทุนการผลิตด้วย  อย่างไรก็ตามกองทัพก็พยายามหาทางออกโดยการจัดตั้ง สทป.ขึ้นมาทำวิจัยโครงการใหญ่ แต่เมื่อได้ต้นแบบแล้วเวลาจะผลิตก็ต้องร่วมมือกับองค์กร และภาคเอกชนอยู่ดี ทางออกที่ดีคือหาเอกชนที่มีศักยภาพพอสมควร รัฐส่งเสริมโดยให้วิจัย และพัฒนาร่วมกับกองทัพ ส่งเสริมให้ส่งออกได้ และให้วิจัย พัฒนา รวมถึงผลิตร่วมกับบริษัทของต่างประเทศ สุดท้ายเมื่อผลิตได้ต้องให้กองทัพสนับสนุนด้วยการซื้อใช้งาน ไม่ใช่ผลิตแล้ว กองทัพตัวเองยังไม่ซื้อเลย  การผลิตไม่จำเป็นต้องทำทุกส่วน ส่วนที่ยากซื้อเขามาก่อนก็ได้

อย่างมากก็จรวดไอน้ำ น่ะครับ เห็นมี ไทพีบีเอส ถ่ายทอดสดอยู่ทุกปี 

ส่วนหัวกะทิ คนเก่งวิทยาศาสตร์ ของไทยส่วนใหญ่ ไม่เปนหมอ เปนวิศกร ไปซะหมดน่ะครับ วิทยาศาสตร์หาน้อยหน่อย

ก็มันยากจริงๆนี่ครับ เอาแค่วงการดาราศาสตร์บ้านเรา สมาคมดาราศาสตร์แห่งประเทศไทย ก็ต้องคิดกันใหม่ว่าจะอยู่ยังไงเพราะ

ได้ข่าวว่าจะโดนยุบรวมไปควบกับ องค์การมหาชนอีกที่นึง จริงๆเขามีดีนะ แต่เราไม่ได้ค้นหา มาเปน topic เล่าสู่กันฟัง 

  ว่ากันต่อหัวจรวด ก่อนที่องค์การนาซ่าจะกำเนิด เขาก็มีองค์กรกระจัดกระจาย กระเซ็นกระสายไปเยอะ จึงมีแนวคิดมารวมตัวกัน

เปนองค์การอวกาศ ระดับองค์การมหาชน ส่วนเมืองไทยมีไหม มีครับ อยู่ในกระทรวงไอซีที ห้อยติ่งอยู่ไม่ได้ทำไร เหมือน

หน่วยเรือดำน้ำของ ทหารเรือ ก็ห้อยติ่งอยู่ ได้ศึกษากันจริงๆ แต่ยังไม่มีเรือดำใหญ่ๆขับกัน เพราะตามข่าว ผลวิจัย ก็คือชุดฝึก

เรือดำน้ำ ไฟฟ้านี่ละเจ๋งสุดๆ มันเข้าเรื่องกันไหมเนี่ย

วงการดาราศาสตร์เมืองไทย ที่คนจะจบดาราศาสตร์เหน่งๆมีแค่ อาจารย์ชัยวัฒน์ คุปตระกูลน่ะครับ ที่มีผลงานนำเสนอ

พอมาให้ หลายสิบปีต่อมา ไม่ยักกะมี เลยครับ เพราะไปทำอาชีพอื่่นซะหมด จะ ฮาร์ดคอแบบอาจารย์ก็น้อยเต็มที

กองทัพไทย มีขีดความสามารถในการผลิตและพัฒนาจรวดนำวิถี และระเบิดเลเซอร์ ระเบิดร่อน มานานแล้วครับ คงต้องกลับไปดูในกระทู้เก่าๆ ที่ผมเคยเอางานนิทรรศการการวิจัยและพัฒนาอาวุธของกระทรวงกลาโหม มาให้ลง ๒ ครั้ง (๒ ปี) มีผลงานมากมายครับ ทุกวันนี้ จรวดนำวิถี AIM-9 ที่ใช้งานใน ทอ. เราก็สามารถซ่อมบำรุงทั้งตัวจรวดและระบบนำวิถีเองได้ครับ

เราต้องไม่หลอกตัวเองก่อนว่าทำโน่นทำนี่ได้ เพราะที่ทำมาแล้วทั้งหมดบางครั้งเป็นต้นแบบเป็นงานวิจัยเสียส่วนใหญ่ การผลิตเป็น mass ใช้งานได้จริงยังไม่มีเป็นรูปธรรม เว้นแต่ลูกระเบิดและกระสุนที่มีโรงงานผลิตของกลาโหมและในเหล่าทัพอยู่บ้าง แต่คนในวงการรู้ดีว่า ยังไม่เคยผลิตได้แม้แต่ครึ่งของกำลังการผลิตจริง(ไม่ใช่ทำไม่ได้แต่ทำได้เกินต้องการ) ผมถึงบอกว่าส่วนสำคัญคือตลาดครับ ซึ้อโรงงานมาผลิตนั้นง่าย แต่ขายยาก นึกด้วยนะครับว่าโรงงานที่ซื้อมานั้นเป็นระดับพันล้านบาทขึ้นไป ควรต้องใช้ให้คุ้ม

ที่น่าจะ Work คือทำปืนเล็กที่เป็นอาวุธประจำกาย ลูกปืนเล็ก (ไม่ว่าจะใช้แบบของต่างประเทศที่ใช้งานดีแล้ว) นอกจากนั้นก็ต้องเป็นของอื่นๆที่ผลิตด้วยมือเป็นลำๆ เข่น UAV ซึ่งวิจัยออกแบบเองก็ได้ ซื้อ platform เขาก็ได้ ติดตั้งกล้อง หรือ เรดาร์ หรือpayload อื่นๆ ออกแบบระบบควบคุมควบคุมเอง สรุปแล้วทำไอ้ที่เราทำได้เอง ซื้อที่ต้องซื้อ เช่นกล้อง electro optic ที่ไม่ใช่จะทำได้ง่ายไปก่อน หุนยนต์เก็บกู้ระเบิดก็น่าจะทำได้เอง รถรบหลายอย่างที่บ้านเรามีโรงงานอุตสาหกรรมประเภทนี้อยู่แล้วก็น่าจะได้ เรื่องจรวดยากๆโดยเฉพาะที่นำวิถีคงต้องรอ สทป.นำร่องไปก่อน อีกอย่างต้องรำลึกไว้เสมอว่า ทำวิจัยไปจนผลิตได้นั้นต้องแน่ใจจริงว่าประสิทธิภาพดี และปลอดภัย ไม่เช่นนั้นทหารที่เป็นผู้ใช้ไม่กล้าใช้ ทำแล้วต้องใช้ได้จริงไม่ใช่ทำไว้โชว์ตามนิทรรศการต่างๆ ลองคิดดูว่าสมมติผลิตจรวด(แค่จรวด ไม่ใช่  อาวุธนำวิถี) ก่อนนำไปใช้งานต้องทดลองยิงกี่ร้อยกี่พันลูกว่ามันปลอดภัยจริง ไม่ระเบิดใส่หน้าผู้ใช้ หรือยิงแล้วโค้งกลับมาหาฝ่ายเดียวกัน บางท่านอาจจะเคยเห็นรูปการทดลองยิงปืนใหญ่ประจำเรือ ปืน76/62 OTOMelara ปลอกลูกปืนที่ทหารเรือเรียกลองลูกปืน กองเต็มรอบแท่นเป็นพันนัด ยิงจนหมดอายุลำกล้องในคราวเดียว ถ้าไม่ยิงทดลองจริงก็ไม่ได้ตารางยิงที่แท้จริง (สมัยนี้อาจใช้การคำนวนช่วยให้ทดลองยิงน้อยลง) ไม่รู้ว่าถ้ายิงต่อสู้กันจริงแล้วปืนจะขัดข้องหรือ ถ้าขัดข้อง ขัดข้องตรงใหนบ่อย ฯลฯ

ลองดูการทดสอบยิงปืน 76/62 super rapid คาลิเบอร์เท่าปืนรถถังงเบา สกอร์เปี้ยน

http://www.youtube.com/watch?v=TJpqNFkd9gI&feature=related

งานนี้คงไม่ใช่แค่ตัวอย่างงานวิจัยหรอกครับผมรับรอง

เพียงแค่ตอนนี้ยังเปิดเผยข้อมูลไม่ได้เท่านั้น

ถึงบอกว่ารอท่านเสือใหญ่ไงครับ

ตัวอย่างที่นำมาใช้แต่ไม่ใช่ของ dti ก็เห่าไฟ พอจะเคยได้ยินไหมครับ

ปล. ผมภูมิใจในกองทัพ แม้บางส่วนจะเป็นแค่งานวิจัยอย่างน้อยเขาก็ยังสนใจ ดีกว่าซื้อเขามาใช้อย่างเดี่ยวไม่สนใจจะศึกษาอะไร

อย่างน้อยเขาก็จัดตั้ง dti ขึ้นมา แล้วคุณรู้ได้ไงว่าเขาไม่มีโรงงานครับเขาจัดตั้งโรงงานมาเป็นปีแล้วครับ อยู่แถวๆ นครสวรรค์

ผมชอบและเอาใจช่วยเสมอให้ประเทศไทยผลิตอาวุธใช้เอง ไม่ใช่ดูถูก แต่ต้องกันด้วยความจริงเท่านั้นครับ อย่าไปโฆษณาชวนเชื่อ และต้องช่วยกันทำจริงๆ ไม่ใช่โชว์อย่างเดียว เอ้อ โรงงานของ สทป.เขาเพิ่งศิลาฤกษ์ไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เองไม่ใช่หรือครับ