ก็ดีนะครับ แต่กลัวว่าพอวิ่งไปเจอปุ๊บ ระเบิดปั๊บนี่ซิ 55+ โจรมันก็คงจะระเบิดรถตรวจจับก่อนนั้นแหละครับ ถ้าเป็นผมก็ทำงั้น

ถ้าทำได้มันก็ต้องเป็นแบบค้นหาจากระยะไกลได้นะครับ ไม่ใช้ไปอยู่ไกล้หรือเหนือระเบิดแล้วค่อยหาเจอเพราะว่าระเบิดที่ใช้ส่วนใหญ่ในภาคใต้จะเป็นระเบิดแบบกดชนวนด้วยรีโมตหรือลากสายเข้าข้างทางน้อยครั้งที่จะเจอแบบตั้งเวลา ตั้งเวลาส่วนใหญ่จะใช้แบบดักสังหารกลุ่มทหาร แต่ถ้าเป็นแบบถล่มรถยนต์ส่วนใหญ่จะใช้แบบคนกดเอา ซึ่งหมายความว่าโจรคนกดก็ต้องอยู่ในพื้นที่ด้วย แล้วถ้าเกิดเราไปอยู่เหนือเป้าหมายแล้วค่อยหาเจอ ก็เท่ากับว่าไปอยู่เหนือความตายดีๆนี่เองเพราะแค่เราเข้าไกล้เป้าหมายพวกนั้นมันก็กดเข้าให้แล้ว ทางที่ดีอยากให้ทำแบบค้นหาจากระยะไกลได้จะดีมากเลยครับ อาจจะเจอล่วงหน้าซัก 800 เมตร ถึง1 กิโลเมตรเพื่อที่จะได้ให้ทหารราบเข้าเคลียร์ข้างทางก่อนเข้าไปทำการเก็บกู้น่าจะดีกว่านะครับ

ผมขอเสริมหน่อยนะครับถ้าจะพัฒนาเครื่อง X ray แบบติดตั้งกะรถออกไปปฏิบัติการบนถนนผมว่าอัตราเสี่ยงก็ยังสูงอยู่นะครับในพื้นที่เสี่ยง ผมว่าพัฒนา UAV ขนาดเล็ก ที่สามารถติดกลัองอินฟาเรดสะท้อนความร้อนในเวลากลางคืนจะดีกว่านะครับโดยเฝ้าตรวจทางอากาศในเวลากลางคืน ในพื้นที่เสี่ยงแล้วประมวลผลเป็นพิกัดส่งกลับไปยังฐานหากเจอผู้ต้องสงสัยลักลอบขุดฝังเพราะผมเข้าใจว่าน่าจะขุดกันในช่วงเวลากลางคืน ก็ให้ชุดเฉพาะกิจเข้าจู่โจมจับกุมเป็นต้นนะครับ

ทุกครั้งที่มีการ ปิดล้อม ตรวจค้น แล้วเจอตัว  ผลที่ตามคือการปะทะ และผลสุดท้าย คือ ฝ่ายตรงข้ามจะสูญเสียตลอด   ตรงนี้ชี้ให้เห็นถึง ฝ่ายตรงข้ามถูกสอนมาให้สู้ตาย ไม่ให้ยอมจำนนต่อเจ้าหน้าที่ และ ขีดความสามารถในการปะทะกันซึ่งๆหน้า ของฝ่ายตรงข้ามต่ำ   

ประเด็นดังกล่าวจะชี้ที่ กระบวนการ การค้นหาและกำหนดเป้าหมายครับ เป็นกระบวนการที่สำคัญ เพราะถ้าเรากำหนดเป้าหมายได้ เราได้ชัยตลอด ซึ่งกระบวนการดังกล่าวเป็นสิ่งที่พูดง่าย  แต่ ทำยาก ครับ  ตัวหลักสำคัญ ของกระบวนการณ์ดังกล่าวคือ งานด้านการข่าวครับ(ทั้งข่าวลับ และ ข่าวเปิด)

ดังนั้นส่วนตัวเชื่อว่า  งานด้านการข่าว เป็นงานเชิงรุก ที่สำคัญ ครับ    กดดันให้ฝ่ายตรงข้ามเอาเวลาไปคิดหนี ดีกว่า ปล่อยให้เอาเวลามาคิดกระทำต่อฝ่ายเรา

ตัวเซ็นเซอร์ ที่กล่าวมา ดังกล่าว ถ้ามีขีดความสามารถสูงจริง ถ้าได้มา ก็ช่วยได้มาก อย่างน้อย ก็เป็นการกดดันฝ่ายตรงข้าม ทั้ง จิตวิทยา และ การปฏิบัติ     ตัว X-Ray ถนน  ถ้าทำได้จริง   ราคาไม่แพงเว่อ ก็อาจจะเป็นเครื่องมือ ช่วยอีกทางหนึ่ง ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ช่วยลดเปอร์เซ็นต์เกณฑ์เสี่ยง  ติดตั้งกับรถ REVA  ครับ สำหรับภารกิจ ลาดตระเวณเส้นทาง  แต่ตัวเซ็นต์เซอร์ การสั่นสะเทือน อาจจะยากสักหน่อย เพราะพื้นที่ส่วนมากคือ สวนยาง ครับ ชาวบ้านเคลื่อนไหวตลอด เพราะต้องเข้าไปกรีดยาง

มีอีกหนึ่งอย่าง  ที่สามารถช่วยได้เช่นกัน คือ การพัฒนาด้านอุปกรณ์สำหรับ รบกลางคืน ทั้งในการเล็งยิง และตรวจการณ์ประจำบุคคลและยานพาหนะ

สำหรับถนนนั้น มีอีกหนึ่งอย่างที่ส่วนตัวเชื่อว่า ช่วยได้ คือ การปรับภูมิทัศน์สองข้างทางให้ง่ายในการเดินตรวจ และตรวจการณ์ครับ  เพราะองค์ประกอบสำคัญในการใช้วิธี ระเบิดยานยนต์และซุ่มโจมตีซ้ำนั้น  จะต้องมีพื้นที่สำหรับสุ่มซ่อน คนที่จะใช้ในการชาร์จครับ  ถ้าเราทำลาย ตรงนี้ ก็จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามเลือกปฏิบัติได้ยากขึ้น        เช่น  การพัฒนาระบบการคมนาคม โดยการขยายถนน หรือ อะไรก็แล้วแต่  แต่เมนหลักคือ การถากทาง สองข้างทางให้โล่ง    

แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่า  การเข้าใจสภาพสนามรบ ของตนเอง เพราะแต่ละพื้นที่ไม่เหมือนกัน    สนามรบตรงนี้ ไม่ใช่แค่ ด้านการใช้กำลังอย่างเดียว  มันยังรวมไปถึง  การเมืองท้องถิ่น  และผลประโยชน์ในพื้นที่ด้วย   และเลือกใช้ยุทธวิธี ทั้งในแบบและนอกแบบ ให้เหมาะสมครับ  ตรงนี้สำคัญมากครับ    รวมถึงการพัฒนาด้านทรัพยากรณ์บุคคลของตัวหน่วยเองด้วยครับ

  ไอเดียของท่าน FW190 ผมว่าเข้าท่านะ    เช่นเรื่องการถากสองข้างทางให้โล่ง   ปรับภูมิทัศน์ให้ยากแก่การปฎิบัติการ     น่าจะใช้งบประมาณน้อยกว่ามาก   และน่าจะทำให้การซุ่มโจมตีและวางระเบิดทำได้ยาก

   อีกอย่างที่แนะนำคือกล้องวงจรปิดครับ    ทำการติดตั้งในเขตเมืองเพื่อป้องกันการทำคาร์บอมบ์    ส่วนเขตชานเมืองที่ยังไม่เจริญนั้น   ผมว่าน่าจะเป็นการ  "แอบติดตั้ง" กล้องและอุปกรณ์ตรวจจับที่สามารถซ่อนไว้ตามต้นไม้ข้างทางโดยสังเกตุได้ยากครับ

      ส่วนอุปกรณ์ที่ท่านวมต.เสนอ   ก็น่าสนใจอย่างยิ่ง "ถ้า" มันสามารถแยกแยะได้ว่าคนหรือสัตว์กำลังเคลื่อนที่ในภูมิประเทศ    อุปกรณ์แบบนี้น่าจะใช้ในพื้นที่ป่าห่างไกลชมชนมากๆและไม่ค่อยมีคนเข้าไปในพื้นที่  

   และที่สำคัญหน่วย Shooter ต้องมีฮ.ขนาดเล็กสำหรับส่งหน่วยปฎิบัติการขนาดเล็กเข้าไปตรวจดูได้ทันที  โดยมีอำนาจการยิงของฮ.สนับสนุน     เท่านี้ก็กดดันสภาพจิตใจอีกฝ่ายในการลอบปฎิบัติการได้อย่างมาก  เพราะมีความเสี่ยงที่จะถูกตรวจจับได้และถูกตอบโต้ทันที

   สุดท้ายเห็นด้วยกับท่าน FW-190 ว่าเราต้องเป็นฝ่ายรุกก่อน   เพราะจะทำให้ฝ่ายโน้นไม่มีเวลาคิดวิธีเล่นงานเรา    เพราะจะต้องมานั่งคิดรักษาตัวรอดกันอย่างเดียว     เพราะดูจากข่าว....ทุกครั้งที่มีการตรวจค้นอย่างเข้มงวดและมีการปะทะกัน     เราชนะ 100 ทั้ง 100 และสามารถขยายผลในการจับกุมได้ทุกครั้ง    แต่งานด้านการข่าวนี่ก็ยากจริงๆโดยเฉพาะในพื้นที่สีแดง

เคยเห็นรถตัดหญ้าของกรมทางหลวงไหมครับ นั่นแหละ ดายให้ราบ

หน้าฝน หญ้าขึ้นเร็ว ให้ซ้ำด้วยกรัมม็อกโซน

น่าจะลดโอกาสในการวางนะ

ตอบคุณ vmbn  ครับ ถ้าวิธีตามที่คุณว่านั้นนะ  เราทำกันอยู่ครับ  และทำจนถึงการเอากำลังเข้าไปวางในไข่แดง คือ หมู่บ้านแดง ตามที่คุณว่าครับ

และปัจจุบัน เราก็เน้นหนักที่ การเดินเท้า ลาดตระเวณจรยุทธ์(ซึ่งก็คงไม่ใช่ ไปเช้าเย็นกลับมานอน แบบที่คุณบอกครับ)   และรถก็ใช้งานน้อย แต่ไม่ใช่ไม่ใช้เลย เพราะเป็นไปไม่ได้ เพราะมีบางครั้งด้วยข้อจำกัดด้านเวลากับภารกิจที่มี มันก็จำต้องใช้รถครับ  ซึ่งเกณฑ์เสี่ยงมันก็ต้องยอมรับกันไป(ลดได้ด้วย การใช้งานทางยุทธวิธี)   แต่ถ้าเลือกได้ ก็จะวิ่งเฉพาะส่งเสบียงอย่างที่คุณว่านั้นแหละครับ

เรื่องเข้าไปช่วยชาวบ้านทำมาหากินนั้น นะ  เราทำ แต่ไม่ใช่ในวิธีที่คุณว่าครับ มันมีวิธีที่แยบยลกว่านั้นเยอะ   และความจริงถ้าพูดกันเรื่องนี้โดยเฉพาะละก็ เรื่องยาวครับ 

การกระจายฐานย่อย นั้น มีทั้งข้อดีและไม่ดี   ข้อเสียสำคัญของการกระจายฐานย่อยเยอะเกินไปคือ จะทำให้เสียกำลังพลที่ต้องเข้าเวรเฝ้าตลอด 24 ชั่วโมง โดยเปล่าประโยชน์ เอากำลังที่ต้องเข้าเวรนั้น จัดชุด เดินเข้าหมู่บ้าน ยังจะดีกว่า  แต่ข้อดีก็มี คือ เรื่องของการสร้างภาพเชิงจิตวิทยาในพื้นที่นั้นๆ  แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องดูภูมิประเทศของพื้นที่รับผิดชอบด้วย ไม่ใช่ เอะอะ จะขยายฐาน    ก็ต้องเอาที่จำเป็น  ที่เหลือค่อยเสริมด้วยวิธีการอื่น

ภารกิจประจำวันจริงๆ ไม่ใช่มีแค่ ลาดตระเวณ อย่างเดียว อย่างที่คุณเข้าใจครับ    มีงานอีกหลายอย่างมากกว่าที่คุณคิดเยอะครับ

สรุปสุดท้ายแล้ว สำคัญที่สุด คือ ต้องอ่านเกมส์ของสนามรบ หรือพูดง่ายๆพื้นที่รับผิดชอบของตัวเองให้ออก  เพราะมันไม่ใช่แค่การใช้กำลัง วางแผนการรบด้วยมิติทางทหารอย่างเดียว

การเมืองท้องถิ่น ผลประโยชน์ในพื้นที่ ฯลฯ ก็สำคัญ

หุหุ เช่นกัน ค้างไว้ก่อน เดี๋ยวมาตอบครับ

ตอนนี้สั้นๆว่า  ผมอ่านแล้วรู้สึกขำๆ

อืมม  ผมชักสนใจแล้วละสิครับคุณ vmbn ท่าทางผมคงต้องขอความรู้จากคุณเพื่อแนะนำผมหน่อยแล้วละครับ เพื่อชีวิตของผมและลูกน้องตาดำๆทุกคน  เผื่อมีแนวทางที่จะทำให้รอดบ้าง

ไหนๆก็ไหนๆ แล้วถ้าคุณบอกว่า สิ่งที่พวกผมกระทำมันผิด

ผมขออนุญาตให้คุณ vmbn  เสนอในแนวทางที่ถูก ตามแนวความคิดของคุณ

ทั้งหลักนโยบาย คือ ยุทธศาสตร์

และหลักทางยุทธวิธี คือ เขียนคำสั่งยุทธการระดับกองร้อยเป็นตัวอย่างให้ผมหน่อย

ข้อมูลพื้นฐาน

พื้นที่รับผิดชอบ กว้างประมาณ 20 กม.  ยาวประมาณ 40 กม

มีประชากรประมาณ 5000 คน

พื้นที่ส่วนใหญ่คือป่าภูเขา พื้นที่ย่านกลางเป็นแหล่งชุมชน ถนนหลัก 3 เส้น  เส้นย่อยประมาณ 15 แหล่งชุมชนขนาดใหญ่ 1 แห่ง

1 สำนักสงฆ์  10 มัสยิด 10 โรงเรียนตาดีกา 7 โรงเรียนสามัญ

คนมีทั้งหมด ยอดเต็ม 168  แต่ถ้าตัดกำลังพลที่พัก จะมียอดเหลือ ประมาณ 120 คนที่ทำงานจริง

เอาแค่นี้แหละ รายระเอียดอื่น คงไม่จำเป็น เพราะคงยาวกว่านี้

อันนี้ยังถือว่า พื้นที่เล็ก บางหน่วยรับ ใหญ่กว่า 2-3 เท่า

เอาตามแนวทางของคุณนะครับ

เผื่อจะช่วยพวกผมได้บ้าง

vmbn  คนที่เค้าต้องเสี่ยงตายเพื่อคนอื่นได้อยู่สุขสบาย กรุณาใช้คำพูดในเชิงให้กำลังใจจะดีกว่ามั้ยครับ ผมว่าไม่สมควรจะมาแสดงออกแบบติโน่นตินี่ในเชิงดูหมิ่นดูแคลนเช่นนี้ ผมว่าทหารที่เค้าอยู่ในพื้นที่ย่อมที่จะทราบปัญหาในเชิงลึกได้ดีกว่าคุณน่ะครับ

ว่าแล้วว่า คุณ vmbn ต้องเกี่ยวข้อง หรือ อย่างน้อยต้องเคยเป็นทหารแน่ๆ

เพราะถ้าฟังจากคำตอบแล้ว   น่าจะใช่

เพราะถ้าคนทราบจะรู้ว่า แค่ข้อมูลที่ผมให้นะ ไม่เพียงพอต่อการวางแผนได้หรอกครับ

ทุกความคิดเห็นที่ขัดแย้ง แต่แย้งกันด้วยข้อเท็จจริงและเหตุผล  ตรงนี้ผมชอบครับ(ยิ่งถ้าไม่มีชั้นยศ มาค้ำคอด้วยแล้วยิ่งดี หุหุ)  เพราะสุดท้าย มันก็คือการแชร์กัน

"ต่างสนามรบ  ต่างวิธีการ"    บทเรียนจากสนามรบหนึ่ง สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่า ทั้งหมด

ตอนนี้ ถ้าว่ากันที่งานด้านมวลชนนั้น  พื้นเพของวัฒนธรรม สังคม และอุปนิสัย ของบุคคลในพื้นที่เป้าหมาย เป็นสิ่งสำคัญ   เพราะถ้านำมาใช้ไม่ดี มันจะเป็นดาบสองคม หรือ ดาบที่ไม่มีคม ไปเลย

เรื่องจำนวนคนนั้น หุหุ (ถ้าคนในน่าจะทราบดีครับ หุหุ)

สุดท้าย  ความจริง เป็นสิ่งที่ต้องยอมรับ และ แก้ไข  เพราะถ้าไม่  นั้นคือ การหลอกตัวเอง

อันนี้เป็นบทความของสทป. น่าจะตรงกับความต้องการของท่านวมต.

http://www.dti.or.th/index.php?option=com_content&view=article&id=34%3A2009-10-21-04-43-15&catid=6%3A2009-10-05-05-59-16&Itemid=14&lang=th

การกระทำแบบ หมาเฝ้าแกะนั้น เป็นสิ่งที่ส่วนตัวเชื่อว่า ทุกคนอยากทำ
แต่ปัญหาสำคัญคือ กำลังคนที่มีและอยู่ในมือจริงๆนั้น  เมื่อเทียบกับพื้นที่รับผิดชอบแล้ว มันช่างห่างไกล จากหลักการการวางกำลังในสงครามตามแบบ
ดังนั้นถ้าในเรื่องการใช้กำลังคนจึงทำได้เพียง  จัดตามพื้นที่เพ่งเล็ง และความเร่งด่วน  ส่วนที่เหลือเสริมด้วย เครื่องมือหรือวิธีการอื่น

ก่อนอื่นเราต้องมามองก่อนว่า รูปแบบการสงครามแย้งชิงมวลชนนั้น ไม่ได้พึ่งจะมีที่ จชต. เป็นครั้งแรก
ถ้าใกล้ที่สุดก็คือ สงครามความขัดแย้งด้านลัทธิการปกครอง หรือส่งครามปราบปราม ผกค.
ซึ่งตอนแรกเราก็ใช้กำลังทหารเข้าแก้ด้วยวิธีการทางทหาร  แต่พอทำไปทำให้รู้ว่า ยิ่งปราบ ยิ่งเพิ่ม
จึงปรับเปลี่ยนวิธีการใหม่ ด้วย การเริ่มการใช้งานด้านมวลชนเข้ามา
ตรงนี้ เป็นความสำเร็จในอดีตที่เราเคยได้ทำ 

และเช่น กัน หลักของขบวนการ ที่เกิดในภาคใต้นั้น ส่วนหนึ่งฝ่ายตรงข้ามก็พัฒนามาจากหลักของ เหมาเจ๋อตุง

แต่สนามรบทั้งสอง(ในอดีต กับปัจจุบัน) นั้นมีความแตกต่างกันอยู่ และเป็นจุดสำคัญ

ในอดีต ผกค. เคลื่อนไหวอยู่ในป่า ดึงมวลชนจากหมู่บ้านในป่าที่ห่างไกลอำนาจรัฐ ตามหลัก ป่าล้อมเมือง
ดังนั้น  หน้างานของ กำลังทหารที่เข้าปฏิบัติการในพื้นที่ จึงมีเพียงไม่กี่ด้าน เริ่มแรกก็มีเพียงหน้าเดียว  แต่หลังจากนั้นก็เริ่มมีงานหน้าด้าน มวลชนเข้ามา เช่น ออก ลว. แล้วเข้าช่วย
ชาวบ้านทำไร่ทำนา พบปะพูดคุย

แต่สำหรับใน จชต. รูปแบบเปลี่ยนไป  จาก ป่าล้อมเมือง   กลายเป็น เข้ามารบในเขตเมืองแทน ส่วนเขตป่า เป็นพื้นที่สนับสนุน เช่น การฝึก กำลังใหม่ๆ
ดังนั้น เมื่อฝ่ายตรงข้ามย้ายสนามรบเข้ามาสู่เขตเมือง และ ผสมเข้ากับหลักการยุทธ์แบบการก่อการร้ายในเขตเมือง    จึงทำให้ฝ่ายเราต้องมีปัญหาให้แก้มากมาย กว่าการรบตามแบบและนอกแบบดังเช่นในอดีต
เมื่อสนามรบ เป็นเช่นนี้   ดังนั้น  สิ่งที่ตามมาคือ  งานที่เพิ่มมิติ เข้ามา   มีหลากหลายด้านมากขึ้น ฯลฯ  แต่ตัวคนที่เข้าปฏิบัติมีเท่าเดิม หรือน้อยกว่า

งานด้านมวลชนนั้น แต่เดิม  ประชาชนเป้าหมายในพื้นที่ปฏิบัติการ  ถึงมีความแตกต่างด้านความเชื่อในลัทธิการปกครอง แต่สิ่งที่ยังเหมือนกันคือ ขนบธรรมเนียม ประเพณี  วัฒนธรรม ซึ่งตรงนี้จะเป็นตัวที่รวมกัน
แล้วออกมาที่  "นิสัย"
แต่ ประชาชนเป้าหมายในพื้นที่ปฏิบัติการปัจจุบันนั้น  ส่วนหนึ่ง คือ เป็นการต่อสู้ ในเรื่อง ความคิด ความเชื่อ  เช่นเดิม แต่ที่แตกต่างคือ เป็นการต่อสู้ในเรื่องความคิดความเชื่อ เรื่อง ขนบธรรมเนียม ประเพณี วัฒนธรรม
ฯลฯ หรือจะพูดง่ายๆ คือ  การต่อสู้กับ  นิสัยประจำ หรือศัพท์ชาวบ้านคือ คำว่า สันดาน
ดังนั้นแล้ว งานด้านมวลชน ถามว่าเอารูปแบบเดิม มาใช้ได้ไหม   ส่วนตัวคิดว่า ในระยะสั้น ใช้ได้ แต่ระยะยาว ต้องเพิ่มวิธีการ หรือแก้ไขปัญหา จากระยะสั้น

การทำงานกับชาวบ้าน  ทหารจะติดนิสัย ตรงเอานิสัย ของทหารไปใช้    เช่น  การเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา   ทางทหารแล้ว เราจะปรับวิธีไปตามสถานการณ์ หรือที่เราเรียกกันติดตลกว่า คำสั่งทหารเด็ดขาดแต่เปลี่ยนแปลงได้
แต่ การทำงานกับชาวบ้าน ถ้าเราเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา   ตอนแรกให้หน่วยในพื้นที่ไปพูดอีกแบบ แต่พอใกล้วันปฏิบัติ ก็เปลี่ยนไปอีกแบบ  ซึ่งตรงนี้ หน่วยในพื้นที่จะเผชิญเหตุไปเต็มๆ หรือพูดง่ายๆ ว่า"เสียหมา"
ดังนั้นแล้ว แทนที่จะได้มวลชน มันจะกลายเป็นดาบสองคม คือตรงกันข้าม หรืออย่างเก่งก็คือ เสมอตัว หรือดาบไร้คม
การรักษา เครดิต ของหน่วยปะทะหน้า  ในงานด้านมวลชนเป็นสิ่งสำคัญ  เพราะชาวบ้านไม่เข้าใจกับคำว่า หน่วยรอง หน่วยเหนือ  เข้าใจแต่คำว่า ทหาร
แผนระยะสั้นและระยะยาว ต้องประสานสอดคล้องกัน  ไม่ใช่ ระยะสั้นทำแบบนี้แต่ไม่มีระยะยาวมารองรับ สุดท้ายมันก็จะวนลูปไปเรื่อย  เช่น จัดอบรม อะไรสักอย่าง แถมเป็นการให้ความหวังกับชาวบ้าน แต่พอจบแล้วไม่มีอะไร
มารองรับ ปล่อยเคว้งควาง  ผลคือ หน่วยปะทะหน้า รับไปอีกแล้ว และพอมีแผนจะมารองรับ ให้หน่วยปะทะหน้าไปหาชาวบ้านมาใหม่ มันก็ยากขึ้น เพราะเครดิต  ละลายไปแล้ว
ทหารอย่าติด ตรงคำว่า จำนวนยอด   เพราะต้องถามตัวเองก่อนว่า  จะเอาปริมาณ หรือ คุณภาพ     เพราะผลคือ มันจะกลายเป็นการ เกณฑ์ กึ่งบังคับไป

อ่านย้อนอีกที  ผมเริ่มพูดมากไปแล้ว   ก็อย่าคิดมากครับ  มันเป็นข่าวสาร ไม่ใช่ข่าวกรอง   เป็นข้อมูล  ไม่ใช่ข้อเท็จจริงในทางเอกสาร
สรุปสั้นๆคือ    ปัจจุบัน นั้น ส่วนตัวเชื่อว่า  กำลังที่อยู่ที่ใต้  เปรียบเหมือน ยักษ์ทศกัณฑ์  ในวรรณกรรม  คือ  มี สิบหัว ไว้คิด    แต่มีเพียง สองมือและสองเท้าให้ปฏิบัติ   
หัวคิดพร้อมกันหัวละ 1 ครั้ง ผลคือ ออกมา 10 อย่าง  พอสั่งให้ มือ ทำ ทั้งสองมือไม่พอ จึงต้องใช้นิ้วช่วยเขี่ยเพิ่มอีก 10 นิ้ว  จากจะต่อย เลยกลายเป็นเอาปลายนิ้วสะกิดเอา

ฝ่ายตรงข้ามแบ่งเขตรับผิดชอบแบบไหน และฝ่ายเราแบ่งอย่างไร ตรงนี้ ต้องลองคิดเล่นๆครับ
การบูรณาการ นั้น มันขัดแย้งกับหลัก ทางหทารในเรื่อง เอกเทศการบังตับบัญชาโดยสิ้นเชิง เปรียบเหมือน 1 กองร้อย มี ผบ.ร้อย  3 คน ต่างคนต่างมี 1มว. เป็นของตัวเอง
แต่กองร้อยนั้นทำงานด้วยกัน   มันส์พิลึก     ถ้า ผบ ร้อย ทั้ง 3 คน คุยกันรู้เรื่อง มันก็ง่าย แต่ถ้าไม่ ละ มันจะไม่แค่ยาก แต่จะส่งผลลบด้วย    คนหนึ่งสั้งให้เข้าตี  อีกคนสั่งให้ตั้งรับ อีกคนสั่งให้ร่นถอย โดยต่างคนต่างสั่ง
มว. ในมือของตัวเอง   มันคงวุ่นวาย ดีแท้